تمرین بر روی عضلات
برنامه های تمرینی معمول در پرورش اندام به گونه ای تنظیم می شوند که هر گروه از عضلات به طور متوسط یک بار در هفته با فشار سازنده تمرین آشنا می شوند و این در حالی است که در این سیستم ویژه هر گروه از عضلات به صورت سه بار در هفته تحت فشار تمرین قرار داده می شوند.
افزایش تعداد جلسات تمرین بر روی هر گروه از عضلات در هفته امکان اعمال تدریجی و نه چندان مشهود افزایش تناژ وزنه در تمرینات را برای فرد فراهم خواهد کرد و این در حالی است که سیستم های تمرینی معمول که تمرین بر روی هر گروه از عضلات را به صورت یک بار در هفته توصیه می کند معمولا بر پایه افزایش نه چندان تدریجی و بر پایه افزایش ناگهانی تناژ وزنه استوار است.
برای روشن تر شدن مفاهیم “افزایش تدریجی” و “افزایش ناگهانی” تناژ وزنه که در برخی موارد به “افزایش حاد” تناژ وزنه نیز معروف شده اند ناگزیر از به کار گرفتن تمثیل شدیم:
فرض می گیریم که بنا به ضرورتی که دارید گهگاه و به صورت چند هفته یک بار نیاز به بلند کردن و جابجا کردن بسته های نیمه سنگین پیدا می کنید. یقینا پس از هر بار جابجا کردن این بسته ها با احساس درد در عضلات روبرو می شوید اما اگر بلند کردن و جابجا کردن این بسته ها به صورت کار روزانه برای شما تعریف می شد و شما نیاز به تکرار این عمل در طول روز می شدید مسلما بدن نیز با این روند از فعالیت، سازگاری پیدا می کرد و احساس درد عضلانی نیز بروز نمی کرد.
حالت اول را می توان با افزایش ناگهانی تناژ وزنه که مد نظر سیستم HIT بود مقایسه کرد و حالت دوم را نیز می توان با افزایش تدریجی تناژ وزنه که مد نظر این سیستم تمرینی است برابر و مشابه دانست. شعار اصلی سیستم HIT، در جمله “هرچه کمتر، بهتر” خلاصه می شد و شعار اصلی این سیستم را نیز این چنین می توان بیان کرد: “ما در این سیستم قصد هدایت کردن عضلات به سمت افزایش تدریجی بار تمرین و سازگاری توام با غیر شرطی سازی با تمرینات را داریم.”
بادی فول
