سخن اول 
این شماره از مجله بدنسازی بادی فول:
این روزها به لطف شبکه های اجتماعی و دیگر رسانه های دیجیتال افراد مشهور یک یا چند رسانه خصوصی در اختیار دارد و در آن اظهار نظر می کنند و از فعالیت ها خود خبر میدهند.
حتما شما هم موافقید کار کردن با رسانه های اجتماعی مدرن نیاز به فرهنگ و آموزش دارد تا فرد به خود و جامعه آسیب نرساند بعضی از افراد مطرح در شبکه های مجازی در امید بخشی و ارتقا فرهنگ اجتماعی فعال اند بعضی هم دانسته یا ندانسته بر مشکلات مردم و اجتماع اضافه میکنند.
با نگاهی به شواهد می بینیم گاهی افراد معروف و بخصوص جامعه مخاطب ما یعنی قهرمانان بدنسازی تصاویر اتفاقات غیر ضرور زندگی خود و اطرافیان را به اشتراک می گذارند ولی در مقابل معضلات انسانی و فرهنگی اجتماعی ایران و حتی شهر خود هیچ عکس العملی نشان نمی دهند و مثل اینکه در این عالم نیستند و بی خبرند و همه فکر و ذکرشان انتشار فیلم تمرین، تغذیه، مکمل، رکورد زدن و سلفی با این و آن… است.
سوال اصلی از بعضی قهرمانان پر طرفدار در شبکه های مجازی این است، آیا معضلات زندگی مردم خود و دیگر کشورها را نمی بینید یا نمی شنوید؟ آیا شما در مقابل آن مسئولیتی ندارید؟ چرا برای رفع آن به سهم خود اطلاع رسانی و کمک نمی کنید؟
همه چیز تمرین، مکمل، مسابقه و حاشیه ها نیست نیازها و کمبودها را منعکس کنید تا جامعه بدنسازی اجتماعی و فعالتر شود، شاید دیدگاه بخشی از جامعه هم اصلاح شود و بدنسازان را فقط تن پرور و دوپینگی نبینند.
در ایران قهرمان بین المللی را میشناسم چند صد هزار طرفدار مجازی دارد دو هزار عکس و مطلب شخصی منتشر نموده ولی دریغ از یک حرف مفید برای جامعه یا حتی تبلیغ یک موسسه خیریه. هنر پیشه درجه یک بین المللی را هم میشناسم که به ندرت از خود مطلبی منتشر میکند و فقط به مسائل و مشکلات محیط زیست و ضد جنگ میپردازد.
متاسفانه به جای اخلاق مداری و مردمی شدن قهرمانان شاهد پدیده خود پسندی و آلزایمر اجتماعی آنها هستیم.
وقتی فلسفه زندگی ورزشی در ذهن اکثر قهرمانان این رشته فقط عضله سازی، فیگور و فالوور… می شود از آینده فرهنگی ورزش، نگران میشویم.
نویسنده: اصغر مرادی
