ضررهای کات کردن
روی دیوار باشگاه اصلی گلدز جیم در وینس یعنی جایی که به آن شهر بدنسازی جهان گفته می شود مجموعه ای از تصاویر بزرگترین قهرمانان و مفاخر پرورش اندام جهان از گذشته تا امروز قاب گرفته شده و در معرض دید است. وقتی عکس های قدیمی را نگاه می کنید حس سلامتی از آن ها به شما منتقل می شود و نشان می دهد که آن ها ظاهر و بدن سالمی داشتند و یکی از دلایلش معقول تر بودن درصد چربی بدن بود. اما نسل های بعدی به طور شگفت آوری متفاوت شدند. و این پیشرفت با تلفات زیادی همراه بوده است. تا قبل از دهه ۹۰ میلادی بدن ها از دید عموم جامعه نرمال بودند. اما از این دهه خاص به بعد شرکت کنندگانی پا به استیج مسابقات گذاشتند که آسیب شناسان می توانستند بدون استفاده از کارد و تیغ جراحی آناتومی بدن را برای شاگردان خود از روی قهرمانان تشریح کنند. اگر بخواهیم از این تاریخ به امروز بیاییم یعنی پیش از ۲۵ سال جلوتر می بینید که درصد چربی شرکت کنندگان کمتر از قبل نشده است اما شما از قوانین ترمودینامیک به شکل مختلفی نقض شده است! تفاوت فاحش بدن های دهه ۹۰ با امروز در توسعه حجم عضلانی است و همه بدن ها انگار که دیگر پوستی ندارند و همه بدن عضله است.
سوپر کات شدن
قبل از دهه ۹۰ رسیدن به کات شدید یا به عبارتی سوپر کات فاکتوری حیاتی به حساب نمی آمد و کسی دنبال درصد چربی تک رقمی نبود. اما دهه ۹۰ این ماجرا تغییر کرد چرا که ورزشکارانی به مسابقات آمدند در حالی که پوست شان مثل یک لایه سلفون بود آندریاس مونتزر آلمانی چندین بار برای مسترالمپیا جواز حضور پیدا کرده بود و هرگز مقام بالایی در مسترالمپیا به دست نیاورد. او به خاطر مرگ ناگهانی اش در سال ۱۹۹۶ شهرت پیدا کرد و این آوازه با جزئیات نمایشی از برنامه دارویی و تمرینی و یافته های کالبد شکافی اش تکمیل شده. برای تغییرات ناگهانی بدن ها در دهه ۹۰ چند علت می توان بیان کرد. قبل از این دوره، چربی بدن با تمرین هوازی در فواصل مسابقات کاهش داده می شد و در نهایت محدود کردن کالری مصرفی بود و یک برنامه دارویی خیلی شایع و متداول. بدنسازانی که سایز و قدرت عضلای اضافه می کردند از استروئیدهای آنابولیک قابل تبدیل به استروژن استفاده می کردند و از دهه ۹۰ تغییر رویه دادند و تأکید را روی استروئیدهای کم استعداد برای تبدیل به استروژن قرار دادند و همچنین دارویی به تاموکسیفن (Nolvadex) را به سبد مصرف دارویی خود اضافه کردند که تنها بلوکه کننده استروژن موجود در آن دوران بود و جالب است بدانید که تاموکسیفن به طور اخص در نقشی که برایش در نظر گرفته شده بود خیلی مؤثر عمل نمی کرد. نباید گفت که تاموکسیفن اثر مثبتی ندارد بلکه نسبت به نقشی که برایش در نظر گرفته شده بود و کاهش عملکرد استروژنیک مرتبط با افزایش مصرف آندروژن ها (استروئیدها) بود چندان عملکرد قدرتمندی داشت. آن دوران شماری از مؤثر ترین بالا برنده های متابولیکی در دسترس بودند که امروزه هنوز مورد علاقه و پر مصرف هستند و عبارتند از کلن بوترول، T3 یا cytomel و دیگر داروهای تیروئیدی با پتانسیل کمتر، آمفتامین ها و افدرین/کافئین. بر اساس گزارش ها تعداد خیلی کمی از افراد به داروهای مسهل وابسته بودند. تعدادی داروها هم بودند که دهه ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ همچنان مصرف شان تلاقی داشت. اما به مرور زمان رو به کاهش گذاشت از بین آن ها شاخص ترین عناوین ACTH و Cytadren بودند. البته که وابستگی مصرف زیادی به داروهای ادرار آور بود و همچنان هم برای روز مسابقه مصرفش تداوم دارد. در مورد داروهای ادرار آور پیشروی چندان صورت نگرفت و هنوز هم همان قدیمی ها از جمله لازیکس، AIdactone و هیدورکلروتیازید پر مصرف هستند. بعضی از بدنسازان در طول مسابقه به خاطر گرفتگی عضلانی شدید دچار وقفه شده و حتی بعضی ها مثل آدمک چوبی دچار اسپاسم شده اند که مثال بارزش پل دیلیت در مسابقه آرنولد کلاسیک بود. متأسفانه بیشتر از یک مرگ مرتبط با مصرف داروهای ادرار آور گزارش شده که دلیلش هم آریتمی مهلک قلب بوده است.
هورمون رشد
دهه ۹۰ شیوع گسترده مصرف هورمون رشد انسانی و بالا رفتن دُز مصرفی اش به وجد آمد و همین باعث شد درصد چربی بدن ها به شدت پایین تر برود. مردان عظیم الجثه ای که روی استیج می آمدند پوست شان به نازکی ورق کاغذ بود البته که پدیده «شکم هورمون رشدی» ملقب به «GH belly» هم به وجود آمد.که بخشی از آن مرتبط با شیوع استفاده از انسولین در بدنسازی بود. پدیده شکم هورمون رشد باعث شد بدن ها به لحاظ زیبایی دچار لطمه شدیدی شوند. هورمون رشد برای مدتی طولانی به عضلات عامل توزیع مجدد شناخته می شد چرا که انرژی و مواد مغذی را از منابع ذخیره انرژی (از جمله بافت چربی) دور می کرد و به سوی بافت ها و ارگان هایی که به لحاظ متابولیکی فعال تر بودند، هدایت می نمود. از نگاه هورمونی می توان گفت که عملکردش درست مثل زمانی است که شما یک کودک ۱۰ ساله بودید و تمام محتوای ساندویچ و بستنی موجود در یخچال خانه را درو می کردید و سپس تمام طول روز را بیرون از خانه مشغول بازی و فعالیت بودید و در عین حال عضلات ۶ تکه شکم تان مشخص بود. انسولین هم می تواند برای افزایش حجم چربی در بدن پاسخگو باشد. این هورمون باعث ایجاد قند خون پایین (هایپوگلایسیما) شده که بدن را وادار می کند تا با بیرون کشیدن ذخایر چربی و قندش نسبت به این پدیده واکنش نشان دهد تا از تهی شدن منبع قند ارگان های حیاتی بدن مثل مغز و قلب جلوگیری کند. این اثر قدرتمند نیازمند استفاده از انسولین تزریقی بود که بدنسازان آماتور و حرفه ای تن به مصرف می دادند و البته که یکی از بزرگترین دردسرهایش افزایش اشتها بود و برای کنترل اشتها هم سراغ داروهای دیگری مثل Nubain می رفتند و این سیکل معیوب ادامه داشت و منجر به ایجاد آسیب های ساختاری و همچنین متابولیکی در خیلی از بدنسازان شد و هنوز هم شاهد هستید که متأسفانه قربانی شدن ها ادامه دارد.
پیشرفت علم و ریسک های بیشتر
در نسل جدید چه رشدی به وجود آمده است؟ علم. داروهایی که امروز برای چربی هورمونی مصرف می شوند دیگر محدود به همان چند عنوانی که در داروخانه ها بودند نیست. در حال حاضر داروهایی که هنوز تأثیرشان کامل اثبات نشده و در مراحل آزمایش و تحقیقات هستند کم و بیش اندکی جستجو در دسترس هستند و از آنجا که فشار و نظارتی هم وجود ندارد و روحیه ای بی پروا و بهتر بگوییم نابخردانه در بعضی ها وجود دارد، داروهای زیادی توسط ورزشکاران آماتور و حرفه ای در حال مصرف است که هنوز هم به عنوان دارو به رسمیت شناخته نشده اند از آنجا که داروها در مرحله تحقیقات هستند اولاً که خلوص متغیری دارند و ثانیاً نسبت به منبعی که از آن تهیه می شوند در مورد اینکه چه واکنشی در بدن افراد سالم می توانند به وجود آورد چه به لحاظ تجربی و چه عملی یک خلاء بزرگ وجود دارد با توجه به این مسائل و همچنین تعدد گزینه های دارویی مشابه پتانسیل آسیب و واکنش های مرگبار بسیار بسیار زیاد است.
جراحی های زیبایی و کرایو تراپی
در کنار مسئله دارو، بدنسازان به سمت پیشرفت های تکنولوژیک هم گرایش پیدا کردند. جراحی های زیبایی این امکان را فراهم کرده که ذخایر کوچک تر چربی از بدن استخراج شوند. بدون آن که جای جراحی و زخم یا لیپوساکشن روی بدن باقی بماند. لیزر و کرایوتراپی (کاربرد سرما برای نواحی چربی) نیز از روش های در دسترس هستند. برخی از مراکز زیبایی پیشرفته وان های سرما را در مراکز خود نصب کرده اند که شخص می تواند در آن بایستد در حالی که ابر نیتروژن دور بدنش را احاطه کرده و بدنش سرد می شود. این روش نه تنها پروسه های بدنسازی را در بدن فعال می کند بلکه همچنین می تواند به ریکاوری شدن از تمرین هم کمک کند. مثل همیشه موضوعاتی مثل «آخرین متد» برای بدنسازان تاریخ گذشته به حساب می آید چرا که آن ها همیشه خود را مثل موش های آزمایشگاهی در تمامی زمینه ها پیش قدم می کنند و این در سطح مسابقات و رقابت ها شدت و رسوخ بیشتری دارد.
*
