سخن اول این شماره از مجله بدنسازی بادی فول:
زمانی بود که مدال های آسیایی و جهانی پرورش اندام به ندرت به ایران می رسید و کلا در سال ۱۰ ترنمنت بین المللی بیشتر انجام نمی شد و یک مدال برنز آسیایی غنیمتی ارزشمند بود.
ولی امروزه تقریبا هر سه روز یک تورنمنت و مسابقه در رشته فیزیک، کلاسیک، پرورش اندام، فیتنس آن هم در چند فدراسیون جهانی با عناوین اغوا کننده و غلط انداز مثل مستر المپیای فلان و چمپیون بهمان برگزار می شود و پایه ثابت این مسابقات هم کاروان جوانان جویای نام ایران است.
در این نوشته روی سخن با ورزشکارانی است که برای کسب عنوان داروهای زیادی مصرف میکنند و سلامتی کبد، کلیه و دیگر اندام خود را به خطر می اندازند تا قهرمان شوند.
این دوستان بهتر است دقت کنند که در ده سال گذشته انقدر افراد عنوان های مختلف بدنسازی، فیزیک. کلاسیک کسب کرده اند و در آینده هزاران نفر کسب می کنند که عنوان شما در میان این عنواین بی ارزش میشود و به چشم نمی آید.
آیا بهتر نیست برای یک مدال سلامتی خود را به خطر نیاندازید و پول سرمایه جوانی خود را هدر ندهید هدف این نوشته تزریق ناامیدی نیست ولی باور کنید سرنوشت ورزشکاران این ورزش با دیگر رشته ها متفاوت است و در سلامت ماندن قهرمانانش تضمینی نیست هم اکنون هم بسیاری از بزرگان این رشته از ترس ابرو بیماری های خود را پنهان میکنند.
در دورانی که مردم عادی سرطان های گوناگون میگیرند مصرف این همه دارو برای قهرمانی کاذب و بی ارزشی که در یاد هیچ کس نمی ماند عاقلانه نیست لطفا بیشتر فکر کنید.
برای کی؟ برای چی؟ که چه بشود؟ اگر نشد چه؟
نویسنده: اصغر مرادی
