انسولین؛ دوست یا دشمن بدنسازان؟!

انسولین به افزایش حجم کمک می­کند ولی عوارض متعددی نیز دارد.

این هورمون بسیار آنابولیکی است با توانایی افزایش چشمگیر تولید پروتئین عضله، و ارتقاء رشد عضله. انسولین، این اثر عضله سازی را از طریق اتصال با گیرنده های انسولین، و شکل دهی زنجیره ای از سیگنال ها در سطح سلولی محقق می­کند که سر انجام باعث فعال سازی آنزیم m TOR می­شود؛ که تولید پروتئین عضله را تحریک کرده و باعث هایپرتروفی عضله می­شود.

به واسطه این قابلیت شگفت انگیز ساخت عضله، این هورمون به ابزار پر طرفداری بدل شده در میان بدنسازان رقابتی برای افزایش سایز عضله. این در حالیست که هر چند مصرف انسولین، می­تواند به افزایش حجم فرد کمک کند، ولی عوارض سوء متعددی دارد.

از دست دادن قدرت و بافت عضله

هر چند شاید این هورمون بعنوان یک داروی عضله ساز ایده ال بنظر بیاید، کاری بیش از افزایش ساده تولید پروتئین در سلول عضله را باعث می­شود. وقتی انسولین به گیرنده های این هورمون متصل می­شود، در متابولیسم کربوهیدرات دخالت می­کند با تأثیر بر سلول های کبد، عضله و بافت چربی، برای برداشت گلوکز از خون و ذخیره سازی به شکل گلیکوژن. در حالیکه برداشت گلوکز توسط بافت عضله می­تواند تأمین کننده انرژی مورد نیاز برای انقباض عضلات بوده و برای رشد عضله مفید باشد، برداشت مقدار خیلی زیاد گلوکز بواسطه تحریک انسولین، می­تواند بسیار خطرناک بوده و مشکلات جدی از بی حالی، آسیب سلول های مغز و حتی مرگ را بدنبال داشته باشد.

علاوه بر این، استفاده از این هورمون بدون مصرف مقدار کافی کربوهیدرات می­تواند باعث تخریب بافت عضله شود، و به از دست رفتن توده عضله منجر شود. این از دست رفتن توده عضله عمدتاً به این دلیل رخ می­دهد که انسولین مانع استفاده از ذخایر چربی بعنوان منبع انرژی می­شود، و تمایل بدن به سمت گلوکز بعنوان منبع انرژی. اگر انسولین بدون مقدار کافی کربوهیدارت مصرف شود، سلول های عضله نمی­توانند از چربی یا گلوکز برای تأمین انرژی استفاده کنند و بدن را به سمت تأمین انرژی از منبع جایگزینی سوق می­دهد. در حالی که بدن نمی­تواند به چربی دسترسی داشته باشد و گلوکزی هم در دسترس نیست، شروع می­کند به تجزیه بافت عضله به آمینواسیدها برای تأمین انرژی، و در نهایت از دست رفتن قدرت و بافت عضله.

افزایش چربی بدن، کاهش چربی سوزی

این هورمون بعنوان آنابولیک ترین هورمون شناخته می شود به این دلیل که پروسه های آنابولیک متعددی را تقویت می کند، از جمله تولید پروتئین عضله و تولید گلیکوژن از گلوکز که با هر دو فرایند برای بدنسازان اهمیت دارد به این دلیل که این دو پرسه سایز عضلانی بیشتر و ذخایر بیشتر و ذخایر انرژی بیشتر برای انقباض عضلانی طولانی ­تر را در پی دارد. اما، این هورمون همزمان تقویت کننده پروسه های آنابولیک مرتبط با اسیدهای چرب هم هستند و تبدیل این اسیدهای چربی به تری گلیسیرید. انسولین، از طریق افزایش رونویسی ژنتیک و فعالیت آنزیم هایی که کاتالیزور تولید تری­ گلیسیرید هستند انجام می­دهد، و در عین حال ممانعت از فعالیت آنزیم هایی که محرک تخریب اسیدهای چرب و تری گلیسیرید چرب و تری گلیسیریدها هستند.

و متأسفانه، این مقدار بیشتر تری گیسیریدهای ذخیره شده در سلول های چربی باعث افزایش ذخایر چربی بدن شده، که یکی از عوارض منفی عملکرد انسولین، برای بدنسازان بشمار می­ آید.

افزایش ریسک احتمالی برخی انواع سرطان

علاوه بر تأثیر بر سوخت و ساز کربوهیدرات ها و تولید پروتئین، انسولین همچنین تقسیم سلولی را تحریک می­کند از طریق فعال سازی مسیر سیگنال دهی دیگری که با عنوان اختصاری مسیر MAPK شهرت دارد. در نتیجه فعال سازی نادرست این مسیر، انسولین می تواند بطور زیان باری تقسیم بیش اندازه سلولی را تحریک کرده و باعث تقویت پیشرفت برخی انواع سرطان شود.

کاهش عضله­ سازی

به این دلیل که این هورمون سطوح انرژی سلولی را کنترل می­ کند، عملکرد آن شامل دخالت مداوم بر بسیاری از مکانیزم های باز خوردی متفاوت است. علاوه بر این، یک قدم ضروری در طول سیگنال دهی انسولین زمانی است که انسولین به گیرنده انسولین متصل می­شود، که آغاز کننده تمام رویدادهای سیگنال دهی مرتبط با عملکرد انسولین است. وقتی بدنسازان مقدار زیادی از این هورمون مصرف می ­کنند، گیرنده های انسولین، واکنش منفی نشان می ­دهند که شامل کاهش سطوح گیرنده های انسولین، روی سطح سلول است، و کاهش کارایی گیرنده انسولین بعنوان واسطه ای برای عملکرد این هورمون است. هرچند کاهش سطوح گیرنده های انسولین ایجاد شده بواسطه مصرف انسولین خارجی، بسختی قابل جبران است، مکمل های متعددی هستند که شاید بتواند به بازتوانی عناصر سیگنال دهی خاصی در مسیر سیگنال دهی انسولین که در نتیجه مصرف مقدار خیلی زیادی انسولین خارجی غیرفعال شده ­اند، کمک کند.

باز فعالی خصوصیات آنابولیک

ترکیبات بیشماری بخاطر توانایی شان برای تقویت سیگنال دهی این هورمون مورد تحقیق و بررسی قرار گرفته اند. این ترکیبات شاید فوایدی داشته باشند زمانی که سیگنال دهی انسولین دچار ضعف شده یا بخاطر مصرف مقدار خیلی زیادی انسولین دارویی، غیرفعال شده. برای مثال، وانادیل سولفات ترکیبی است که توسط ورزشکاران و بدنسازان مصرف می شود برای ارتقاء قدرت و توسعه عضلانی. عملکرد بیوشیمیایی وانادیل سولفات در بدن انسان بطور کامل شناخته شده نیست، با این حال توجه زیادی به سوی آن جلب شده به واسطه توانایی­ای که برای شبیه سازی کار انسولین دارد.

پس از مصرف وانادیل سولفات، وانادیل اکسید می­شود به وانادیت (vanadate) – که بطور رقابتی آنزیمی که با عنوان پروتئین تیروزین فسفات از (IB PTPIB) شناخته می­شود را سرکوب می­کند. از آنجایی که PTPIB گیرنده انسولین را غیرفعال می­کند، سرکوب PTPIB توسط وانادیل سولفات به فعال سازی گیرنده های انسولین و سیگنال دهی این هورمون منجر می­شود. علاوه بر این، بر اساس مطالعه ژو و همکارانش، موش های دچار دیابت با نقص گیرنده­ های انسولین، مورد تحقیق قرار گرفتند و پروتئین PTPIB بطور ژنتیکی پاک شد. جهش ژنتیک حذف PTPIB، سیگنال دهی طبیعی انسولین را نشان داد، و ثابت کرد حذف فعالیت PTPIB عملکرد گیرنده انسولین را دوباره برقرار کرده و مقاومت به انسولین را کاهش می ­دهد. این یافته ­ها PTPIB را بعنوان هدف موجهی برای سرکوب توسط ترکیب وانادیوم مطرح کرده برای عملکرد بهتر انسولین.

بازیابی متابولیسم طبیعی کربوهیدرات

تزریق این هورمون معمولاً به اندازه کافی سطح انسولین در بدن را افزایش می­دهد که بطور بالقوه بازخوردهای منفی مسیر سیگنال دهی انسولین را تحریک می­کند. این ضعف سیگنال دهی انسولین، فقدان جریان کربوهیدارت به داخل سلول ها را باعث می­شود که در آنجا باید به انرژی تبدیل شود. کمبود انرژی سلولی در مغز تقاضای مصرف غذای بیشتر را تحریک می­کند، که به پرخوری و افت بیشتر سیگنال دهی انسولین، منجر می­شود – چیزی که هیچ بدنساز یا ورزشکاری به دنبال آن نیست – و به تبع آن، توجه زیادی جلب شده به سمت ترکیباتی که عملکرد انسولین و همچنین متابولیسم طبیعی کربوهیدرات ها را بازیابی می­کنند، که در نتیجه انرژی سلولی را تأمین کرده و احساس گرسنگی و تمایل کمتری به پرخوری حس خواهد شد.

برای روشن شدن پتانسیل ترکیباتی که بطور بالقوه تصور می­شود باعث ارتقاء حساسیت به انسولین می­شوند، کیم و همکارانش به بررسی اثر مکمل کرومیوم بر حساسیت این هورمون پرداختند.

هدف مطالعه این بود که آثار مفید مصرف مکمل کورومیوم بر حساسیت انسولین، و ترکیب بدنی بررسی شود. ۲۵ کودک دچار اضافه وزن بین سنین ۹ تا ۱۲ سالگی روزانه ۴۰۰ میکرو گرم کرومیوم یا ماده بی اثر برای شش هفته دریافت کردند. در افرادی که کرومیوم دریافت کرده بودند افزایش بیشتری در توده بدون چربی و کاهش درصد چربی پایین تنه گزارش شد، بعلاوه اثر مثبت بر حساسیت انسولین. این نتایج نشان داد مصرف کوتاه مدت مکمل کورومیوم می­تواند حساسیت به انسولین را افزایش داده و باعث همگام سازی خوردن غذا با متابولیسم طبیعی و سالم کربوهیدرات ها شود، که باعث ایجاد بدن های عضلانی تر و کم چربی تر خواهید شد.

*