شاون رودن : به چالش کشیدن عضلات پا
شاون رودن خارج از صحنه رقابت دقایق دردناکی را پشت سر گذاشته تا به این نقطه رسیده در اینجا نگاهی خواهیم داشت بر زندگی او و برنامه تمرینی که باعث شده عضلات چهار سر قدرتمند، ضخیم و سختی را بسازد که با قدرت روی زمین قدم بردارد و به رؤیاهایش دست یابد!
بیوگرافی شاون رودن
تاریخ تولد: دوم آوریل، ۱۹۷۵
محل تولد: کینگستون، جامائیکا
محل اقامت فعلی: راکویل
وضعیت تأهل: مجرد
قد: ۱۷۴ سانتیمتر
وزن: ۱۰۴.۵ کیلوگرم (در زمان رقابت)، ۱۱۸ کیلوگرم (در زمان حجم)
اسپانسر مالی: کمپانی GNT
موفقیت های قابل توجه شاون رودن
۱۹۹۷: رقابت قهرمانی بدنسازان طبیعی آتلانتیک – نائب قهرمانی دسته نیمه سنگین
تورنمنت قهرمانان ساحل شرقی – قهرمان
۱۹۹۹: رقابت آماتور جان تانا کلاسیکر – نائب قهرمان دسته نیمه سنگین وزن
تیم یونیورس – مقام سوم دسته نیمه سنگین وزن
۲۰۰۱: تیم یونیورس – نائب قهرمان دسته نیمه سنگین وزن
۲۰۰۹: قهرمانی آمریکای شمالی – قهرمان اوورال (دریافت کارت حرفه ای)
۲۰۱۱: نمایش بزرگ اروپا – مقام سوم مسترالمپیا – مقام یازدهم
اثبات اینکه استعداد و پتانسیل بالایی در بدنسازی دارید. هرگز آسان نیست. از زمانی که شاون رودن با وسواس و تردید وارد اولین رقابت زندگی اش شد و به پیروزی دست یافت، سال های زیادی گذشته و او تندیس های قهرمانی بسیاری را از آن خود کرده. تنها در هفتمین حضورش در رقابت های NPC به کارت حرفه ای خود دست یافت. و تنها در دومین حضورش در رقابت های حرفه ای جواز حضور در المپیا را بدست آورد و چیزی نمانده بود که بین ۱۰ مرد برتر قرار گیرد.
اما این نقاط برجسته در طول مسیر این فوتبالیست اسبق اهل جامائیکا، تنها بخش های کوچکی از مسیر پر نشیب و فراز اوست. کسی که با مشکلات و مصیبت های بسیاری دست به گریبان بوده، از جمله از دست دادن بزرگ ترین مشوقش، تا سرطان پدرش، اعتیادش به الکل و شرایط فلاکت باری که از آن ها گذر کرده.
و همه اینها بخشی از مسیر شاون رودن در طول زندگی بوده که فاصله ای شش ساله بین افتخارات او در بدنسازی تا سال ۲۰۰۳ و لحظه ای که در سال ۲۰۰۹ دوباره به صحنه بازگشت را به خود اختصاص داد، تنها برای اثبات این موضوع به خودش که این قابلیت را دارد به اوج آمادگی بدنی که زمانی آن را ترک کرد، بازگردد.
ماندن در بازی
اگر چیزی از گذشته در ذهن او باقی مانده باشد در این روز تمرین، در باشگاهی که نزدیک خانه اش است در راکویل … به یاد آوردنش تقریباً غیر ممکن است. همین حالا رودن رکاب زدنش روی دوچرخه ثابت به پایان رسیده، که برای پنج دقیقه به گرم کردن پاهایش روی آن پرداخته، یا سکوت کامل، و در حالی که برنامه دقیقی در ذهنش دارد.
در واقع شاون رودن آنچه را که قرار است انجام دهد مرور کرده. روز تمرین پاست، و در اصل چهار سر ران، و می خواهد از نظر ذهنی کاملاً روی”بازی” متمرکز باشد. می گوید:” اگر تمرینم را به درستی انجام دهم، در انتها حتی می توانم زانویم را خم کنم. به همین دلیل است که باید عضلات همسترینگم را حداقل دو روز پس از چهار سر ران تمرین دهم، و راهی وجود ندارد که بتوانم روی هر دو، در یک جلسه کار کنم.”
پس از اینکه حوله و بطری آب را روی زمین بر می دارد، اولین جایی که توقف می کند، دستگاه جلو پاست. با پای راستش شروع می کند، و با ریتمی نرم و منظم، ۲۵ تکرار انجام می دهد قبل از اینکه سراغ پای چپش برود. به طور متوالی چهار ست برای هر دو پایش انجام می دهد، و وزنه را به صورت هرمی تا ۶۰ کیلو در آخرین ست افزایش می دهد.
سپس نوبت هر دو پاست، مشابه هر ست عادی دیگری شروع می کند، با یک تفاوت – که در ادامه دادن ست فراتر از حد انتظار است! گذر از ۲۵، سپس ۵۰ و سپس ۷۵ تکرار! نگاه رودن خیره به جلوست، و دست های او در حالی که دست های دستگاه را محکم گرفته متورم شده، و توقف نمی کند مگر وقتی به ۱۰۰ تکرار برسد! سپس سؤال از او این است که چرا؟ در پاسخ می گوید:” برخی شاید این کار را احمقانه بدانند، ولی برای من تمرین تنها به معنی استفاده از وزنه های بسیار سنگین نیست” او ادامه می دهد:” در هیچ حرکتی در پی استفاده از سنگین ترین وزنه ها نیستم. قصد ندارم یک پاورلیفتر شوم، بنابراین چه دلیلی دارد ک مثل آن ها تمرین کنم؟ در بدنسازی هدف اصلی فرم دادن به عضلات است، و استفاده از تکرارهای زیاد، کمک می کند جهت دست یافتن به این هدف.”
دو ست بعدی”تنها” ست های ۵۰ و ۲۵ تکراری هستند، ولی مسیر این روز کاملاً مشخص است، استفاده از رنج بالای تکرارها برای اینکه در نهایت رودن مجبور باشد با بیشترین درد و زحمت باشگاه را به سمت خانه اش ترک کند!
یافتن بهشت!
تا سن ۱۵ سالگی، تصور اینکه زمانی در باشگاهی مثل این باشد، به طور بی رحمانه ای روی پایش تمرین کند و ایده های تمرین خود را با در میان بگذارد، حتی به ذهن رودن هم نمی آمد. با خنده می گوید:”در جامائیکا، هرگز دمبلی ندیده بودم. می خواستم پله یا مارادونای بعدی باشم! فوتبال تنها ورزشی بود که می شناختم.”
او به همراه مادر و سه برادرش در این کشور حوزه کارائیب زندگی می کرد، و وقتش را درزمین های فوتبال یا سواحل مشهور جامائیکا می گذراند، در حالی که پدرش که ساکن واشنگتن بود، چندین بار در طول سال بین جامائیکا و آمریکا در سفر بود برای انجام وظایف شغلی اش.
رودن یه یاد می آورد و می گوید:” در نهایت، پدرم به این نتیجه رسید که سفرهایش بیش از اندازه زیاد و خسته کننده شده. ضمن اینکه معتقد بود در آمریکا فرصت های آموزشی و موقعیت بهتری در انتظار ماست، و در سال ۱۹۹۰، اقداماتی انجام داد برای اینکه بتوانیم همراه او به واشنگتن نقل مکان کنیم.”
شاون رودن در حالی که در دبیرستان تحصیل می کرد، در کنار فوتبال ورزش دومی را هم در پیش گرفت، شنا، و در هر دو بسیار خوب بود. پسر عمه او، جان لنکستر، اولین کسی بود که در سال ۱۹۹۲ او را با وزنه آشنا کرد، وقتی که تقریباً ۱۷ سال داشت. و در تابستان بین سال های نوجوانی و جوانی، این تنها به عنوان مکملی بود برای تلاش های ورزشی دیگر او.
در حالی که که اغلب بدنسازان دیگر، با آب و تاب در مورد عشقی که از روز اول به تمرین با وزنه پیدا کردند، صحبت می کنند، رودن در مورد اولین روز تمرینش اصلاً چنین نظری ندارد ! می گوید:” صبح روز بعد از اولین جلسه تمرین، وقتی از خواب بیدار شدم درد و کوفتگی تمام بدنم را فرا گرفته بود. به پسر عمه ام زنگ زدم و هر چه از دهنم در آمد به او گفتم! و بهش گوشزد کردم که:” امکان نداره دیگه پام را تو باشگاه بگذارم. دو روز می خوابم و بعد از این هم دیگه هرگز با وزنه تمرین نمی کنم! “
اما پسر عمه او با خونسردی و سماجت گفت که به زودی این کوفتگی کمتر می شود، همینطور هم شد و بتدریج که بدنش با فشار تمرین وفق یافت، کوفتگی هم کاهش یافت و رودن از حرف هایش پشیمان شد!
می گوید: ” مدتی بعد، پسر عمه ام در مورد یک رقابت محلی بدنسازی که قرار بود در سطح جوانان انجام شود با من صحبت کرد. تنها ۷۰ کیلو داشتم، و حس می کردم چیزی جز یک شکم تفکیک شده ندارد. ولی در آن رقابت پیروز شدم، و بلافاصله، با خودم گفتم: ‘ واو چقدر با حال! خوشم اومد!’ و ما هر دو هفته، در یک رقابت محلی شرکت می کردیم و به پیروزهایم ادامه می دادم.”
از خوش شانسی شاون رودن لنکستر، یک بدنساز قدیمی را می شناخت که اطلاعات خوبی در مورد بدنسازی داشت: یانیشارنبرگر، ساکن مریلند، قهرمان رقابت جهانی ۱۹۹۵، که سه بار در مسترالمپیا (رده پیشکسوتان) هم در میان سه مرد برتر قرار گرفت، او نگاهی به رودن انداخت. رودن چنین به یاد می آورد:” او گفت : تو ژنتیک خوبی داری، و پتانسیل بسیار زیاد… حالا وقت آن است که به رشد زیادی دست یابی. و به این ترتیب یانی به مربی من بدل شد. برای سال های زیادی با او تمرین کردم. و کم کم متوجه شدم که چقدر از بودن در باشگاه و این ورزش لذت می برم. ورزش های دیکر بستگی زیادی به کار تیمی دارد، ولی در بدنسازی، شما دقیقاً نتیجه زحمات خود را بدست می آورید و همه چیز بستگی به خوتان دارد.”
پرس پا
پرس پا، نقطه عطف تمرین یک هفته رودن به بشمار می آید، ولی هر کسی خارج از دنیای آهن در فهم این مسئله مشکل دارد. او کارش را با چهار صفحه وزنه (۲۰ کیلویی) در هر طرف شروع می کند، برای ۲۵ تکرار.
سپس دو صفحه به هر طرف می افزاید، می نشیند و ۲۵ تکرار دیگر انجام می دهد. با افزودن مجدد بر مقدار وزنه، تکرارهای او به ۲۰ تکرار کاهش می یابد. با هر تکرار عرق بیشتری از او سرازیر می شود، نفس هایش سخت تر می شود، و پاهای او مثل پیستونی که به خوبی روغن کاری شده به بالا و پایین حرکت می کند، در اوج هر تکرار تفکیک عمیق فیبرهای چهار سرش که با خون سیراب شده از هر جهت چشم را خیره می کند. با این همه، نبرد او با پرس به پایان نمی رسد تا وقتی که دستگاه جای بیشتر برای وزنه ندارد، و روی بخش بالایی دستگاه هم وزنه بیشتری قرار می گیرد برای نبرد نهایی. پس از آن وزنه ها را از دستگاه پیاده می کند و روی پایه ها قرار می دهد، آب موجود در بطری را تا قطره آخر سر می کشد! و تلو تلو خوران به سمت هک اسکوات می رود. چنانچه خودش می گوید در جلسات تمرین به طور متناوب هک اسکوات و اسکوات هالتر را در این نقطه از تمرین با هم جایگزین می کند. (گاه و بیگاه اسکوات از جلو را هم مورد استفاده قرار می دهد). همچنین در مورد اشتیاقش برای اعمال تنوع در تمرین سخن می گوید:” گاهی در هک اسکوات، از فاصله زیاد بین پاها استفاده می کنم برای اینکه عضلات سرینی را بیشتر هدف قرار دهم، گاهی فاصله کمتر بین پاها برای هدف قرار دادن بیشتر چهار سر، یا چرخش پنجه ها به داخل یا خارج. در واقع با حرکات بازی می کنم بسته به آنچه در آینه می بینم و بخشی از عضله ام که حس می کنم نیاز به رشد و کار بیشتری دارد.” برای هک اسکوات پنج ست اجرا می کند، تکرارها در رنج ۱۵ تا ۲۰ تکرار، همواره با حرکتی شناور، و بدون قفل کردن طولانی پا برای حفظ فشار روی عضله.
وقوع تراژدی!
در حالی که واضح است شاون رودن از هر جنبه از تمرینش لذت می برد، باور بر این مسئله سخت است که برای هفت سال تمرین را رها کرد، در حالی که در لبه صعود به رده حرفه ای بود حتماً می پرسید چرا..؟!! این موضوعی است که هر چند زخم تازه ای نیست، اما هنوز هم اثر آن را حس می کند.
می گوید: ” سال ۲۰۰۱، من در رقابت آمریکا شمالی شرکت کردم، و نائب قهرمان شدم؛ در رقابت تیم یونیورس هم نائب قهرمان شدم. همه چیز به خوبی پیش می رفت سال بعد، شروع کردم به آماده شدن برای رقابت ملی NPC، ولی دچار یک مسمویت غذایی شدم. ولی مسیرم را ادامه دادم که به شکست سختی منتهی شد، مقام چهاردهمی! وقتی به خانه برگشتم، پدرم حال خوشی نداشت. اما متوجه نشدم دلیلش چیست.”
شاون رودن دوباره تمرکزش را جلب کرد و به باشگاه بازگشت، و ارزیابی اش این بود که ۲۰۰۳ سال او خواهد بود.” وقتی در باشگاه بودم، تماسی از سوی برادرم با من گرفته شده و گفتند که پدرم بخاطر تنگی نفس به بیمارستان برده اند. در آن زمان ۵۸ سال داشت، مردی بود که به یاد نداشتم حتی یک روز از زندگی اش هم بیمار بوده باشد، یا بخاطر کسالت سر کار نرفته باشد، و همیشه فعال و سر حال بود.
وقتی شاون رودن به بیمارستان رسید، هشت دستگاه مختلف پزشکی به او متصل بود و پزشکان او را آماده می کردند برای اینکه به مرکز دیگری منتقل کنند، تا بهتر بتوانند تجمع بالای مایعاتی را که در ریه های او بوجود آمده بود، درمان کنند.
می گوید: ” همه چیز بسیار سریع رخ داد. یک هفته بعد پزشکان اعلام کردند که او در مرحله چهارم از سرطان ریه است. ما در مورد بیماری سرطان هیچ تجربه ای نداشتیم، بنابراین پرسیدیم، ‘ خب، باید برای جراحی چه مقدماتی انجام دهید؟ و آن ها گفتند:’ نه، موضوع این نیست، در واقع کاری نمی توان انجام داد. او تنها تا شش ماه دیگر زنده خواهد بود!”
در طول این مدت، تمام رؤیاهای رودن برای بدنسازی فراموش شد. می گوید:” پدرم بزرگترین مشوق من بود. او همواره نوار VHS داشت از رقابت خودش با من، و به دوستانش نشان می داد. هر جایی که می رفتم، به من می گفتند:’ هی، تو پسر محبوب پدرت هستی. ما رقابت شما را دیده ایم’ و من پرسیدم: ‘ کدام رقابت؟’ و منظور آن ها فیلم من و پدرم بود.
یادم می آید که یک روز در بیمارستان بودم و از من پرسید: خب، کی به صحنه برمی گردی، کی دوباره رقابت می کنی؟ و من می گفتم بزودی. آن شب در خانه در حالی که لباس هایم را آماده می کردم گذشته به ذهنم آمد. پدرم که می گفت:’ همه چیز ۵۰/ ۵۰ است، هر قدر تلاش کنی، همانقدر هم برداشت می کنی’ شنیدم که تلفنم زنگ می زند، و حتی پیش از اینکه گوشی را بردارم می دانستم او فوت شده. “
رو به زوال
شاون رودن شرح می دهد که: ” پس از فوت پدرم، همه چیز برایم در سراشیبی قرار گرفت.”
در حالی که پیش از آن اهل مصرف الکل نبود، بشدت به سمت نوشیدن الکل گرایش پیدا کرد. خودش تصدیق می کند که:” در عرض شش تا هشت ماه، شاید مقدار الکلی که نوشیدم بیش از آنچه باشد که اغلب افراد در تمام زندگی مصرف کنند. تمرین را رها کردم و برای یک شرکت طراحی کابینت و آشپزخانه و نصب پارکت کار می کردم.
یک روز صبح که بیدار شده، و توالت رفت، متوجه وجود خون در اداراش شد. می گوید : ” حتی ذره ای هم اهمیت ندادم. آن شب، بیرون رفتم و باز هم کلی مشروب خوردم. سپس به خانه برگشتم، و صبح روز بعد باز هم همان مسئله تکرار شد. “
اما، در روز پنجم، سرانجام به بیمارستان رفت و به سرعت پزشکان اعلام کردند که دچار عفونت کبد، کلیه و مجاری ادرار است. ” وقتی بستری شدم، سرانجام با خودم فکر کردم ‘ این چه جهنمی است که برای خودم درست کرده ام!؟ بنابراین وقتی ریکاوری و از بیمارستان مرخص شدم، به خانه برگشتم و تصمیم گرفتم به این روند خاتمه بدهم. “
با کمک یک دوست، لنورکارول، ترک اعتیاد او به الکل آغاز شد و خودش به عنوان یک جهنم واقعی از آن یاد می کند:” برای چندین روز متوالی لرز شدید داشتم. یک دقیقه به شدت احساس گرما و سوزش می کردم و دقیقه ای بعد احساس سرمای شدید این بسیار سخت بود، یکی از سخت ترین دوران هایی که پشت سر گذاشتم. حالا هر زمانی که یک نوشیدنی الکلی به چشمم می خورد، آن دوران به یادم می آید و اینکه هرگز نمی خواهم تکرار شود. با رها شدن از اعتیادش به الکل، رودن شروع کرد به استفاده بهتر از هر یک از روزهایش. در کارش غرق شد، و همزمان با از دست دادن عضلات و آمادگی بدنش، روزهایی که بعنوان یک بدنسازی زندگی می کرد فرسنگ ها از او دور شده بود. ولی این برایش اهمیتی نداشت. بدون طرفدار شماره یک او (پدرش)، و بدون ان روحیه رقابت طلبی سابق، برای شش سال دیگر هم از بدنسازی دور ماند.
حرکت پایانی
برای آخرین حرکت در برنامه پا، شاون رودن صفحه ۲۰ کیلویی بر می دارد، و در حالی که در روزهای اواسط نوامبر (اواخر پاییز) به سر می بریم، هر چه دستش می رسد. بر تن می کند و از باشگاه خارج می شود. حدود صد متری از باشگاه دور می شود. وزنه را مماس با سینه اش می گیرد و ست ها را به صورت ضربدری روی هم قرار می دهد. با نفس عمیقی شروع می کند به برداشتن یک قدم بلند با پای راست، و پایین رفتن عمیق برای اولین تکرار لانگ. و قدم های بعدی را هم پی در پی به صورت نرم و ممتد، بدون وقفه بر می دارد. بعداً شرح می دهد که نیازی به توقف و مکث نیست، می خواهم فشار ممتد را روی عضلاتم حفظ کنم.
بازگشت به رؤیاهای بزرگ
بازگشت دوباره او به دنیای بدنسازی، حدود سه سال پیش – ۲۰۰۹، مسیر مستقیمی نبود. می گوید: ” پسر دایی من، مارک فورستز به دو نفر کمک کرده بود تا برای رقابتی آماده شوند، و از من پرسید که آیا حاضرم در روز رقابت آن دو نفر باری آماده کردنشان در پشت صحنه به او کمک کنم. ابتدا گفتم نه، دیگر دنبال بدنسازی نیستم – ولی او دوباره ازم خواست کرد و من هم قبول کردم.”
رودن در پشت صحنه آن رقابت به اطرافش نگاهی کرد، برخی از افرادی را دید که برایش آشنا بودند و برخی هم نا آشنا، و تلنگری در او بوجود آمد که: ” با خودم فکر کردم، می توانم این افراد را شکست دهم. چند ماه وقت بگذارم کافیست که آن ها را شکست دهم !”
این یک تصمیم غیر منتظره بود از سوی کسی که به راحتی اجازه داده بود بدنش از دست برود. ولی روز بعد، با پسر عمه اش لانکستر صحبت کرد، و او با رودن شرط بست که نمی تواند چنین کاری انجام دهد. شاون رودن می گوید:” همین به من انگیزه لازم را داد. می خواستم در یک رقابت دیگر حاضر شوم، و یک بار دیگر تشویق حاضرین را حس کنم. یک روز بعد، به او زنگ زدم و گفتم رقابت بوینورس را انتخاب کرده ام، آخرین رقابتی که در آن حضور موفقی داشتم، که هشت ماه از آن فاصله مانده بود.”
از صبح روز بعد، شاون رودن راهی باشگاه شد، و به سرعت متوجه شد، چالش پیش رویش سخت تر از آن چیزیست که تصور می کرد. رودن در این رابطه می گوید: ” وقتی برای زمان طولانی از تمرین فاصله می گیرید، بدن تان دیگر عکس العملی مشابه گذشته را ندارد. در واقع مثل دوچرخه سواری نیست که هر زمانی اراده کنید بتوانید دوباره آنرا انجام دهید – اهمیتی نمی دهم که دیگران چه می گویند، چون خودم دقیقاً این را تجربه کردم. یادم می آید که سعی کردم با زونه ۱۰ کیلویی در هر طرف اسکوات روم، و با خودم می گفتم. وای، خدایا، نمی توانم این کار را کنم. واقعاً وحشتناک است!
تماشای رقابت آرنولد کلاسیک و گردشی در نماشگاه حاشیه رقابت مثل یک کاتالیزور انگیزش بخش برایش بود از روزهایی که رقابت می کرد. و دیدن افرادی مثل کای گرین، ویکتور مارتینز، و برنچ وارن که آتش اشتیاق او برای بازگشت به صحنه را شعله ور کرد. و در ۲۹ اگوست، در کلیولند، رودن در آخرین دقیقه تصمیم گرقت در رقابت قهرمانی آمریکای شمالی حضور یابد و با قهرمانی در دسته سنگین وزن و مقام اوورال همه را شوکه کرد و کارت حرفه ای را از آن خود کرد.
جاه طلبی المپیا
دو سال بعد، پس از حضور در دو رقابت حرفه ای، با یک مقام ناموفق (مقام چهاردهم در نمایش بزرگ اروپا ۲۰۱۰)، و یک مقام چشمگیر (سومی رقابت نمایش بزرگ اروپا ۲۰۱۱)، با کمک مشاور تغذیه – دیو کالیک – که رژیم رودن را تنظیم کرده بود، جواز حضور در مهمترین رقابت بدنسازی دنیا – مسترالمپیا – را از آن خود کرد.
” امیدوارم هر کسی که حرفه ای می شود بتواند حضور در المپیا را تجربه کند، به این دلیل که مشابه هیچ رقابت دیگری نیست که تا به حال انجام داده بودم. ” او ادامه می دهد: ” از روزی که دعوتنامه رقابت را برای شما می فرستند، تا برنامه رزرو هتل و پرواز شما، تا حضور در کنفرانس خبری پیش از رقابت تا صحبت با طرفداران، همگی باور نکردنی است. آن ها مثل یک ورزشکار حرفه ای با شما برخورد می کنند، و دقیقاً همان چیزیست که می خواهید بودن روی صحنه ای که زمانی افرادی چون فلکس ویلر، شاون ری، کوین لورون، رونی کلمن، و فراخوانی با کسانی مثل دکستر جکسون، جی کاتلر و فیل هیث، حتی اگر دیگر هرگز رقابت نکنم، حتی به عنوان یک پایان هم فوق العاده است. ” البته بدون شک او باز هم رقابت خواهد کرد(چندی پیش در رقابت حرفه ای فلکس حضور یافت و مقام چهارمی را میان حریفانی قدرتمند از آن خود کرد.) البته این مصاحبه پیش از رقابت فلکس انجام شده و در آن زمان اعلام کرده بود که:” هدف من قهرمانی در رقابت فلکس است، من به این باور رسیده ام که این می تواند رقابت من باشد. حالا تمام تمرکز من روی آن است. رقابت حرفه ای فلکس موقعیت با ارزشی در اختیارم می گذارد برای اینکه نشان دهم در دوره حجمی که سپری کرده ایم، چه مقدار عضله ساخته ام؛ چون در اصل این اولین دوره حجم واقعی بوده که در این ورزشی پشت سر گذاشته ام! “
با سایز، چگالی عضلانی، تناسب و کیفیتی که بیش از هر زمان دیگری بر بدنش افزوده و ناشی از ژنتیک قدرتمندی است که به او اعطا شده، رودن به عنوان حریفی قدرتمند رقیبانش را در رقابت فلکس به چالش کشید ولی فارغ از مقامی که کسب کرد، می توانید یک چیز را انتظار داشته باشید: او به تلاش خود ادامه می دهد. با دانستن این حقیقت که از این ورزش همان چیزی را کسب می کند که برایش صرف کرده. همان معادله ۵۰/۵۰، دقیقاً مثل همان چیزی که طرفدار شمار ۱ یعنی پدرش، همواره گوشزد می کرد.
“ پس پاهایش کو!؟”
در سال ۱۹۹۳، شاون رودن در پی یک تصادف، دچار آسیب دیدگی شدیدی در دست راستش شد، که در نتیجه مدتی نمی توانست حرکات بالاتنه را انجام دهد. در نتیجه به جای استراحت مطلق، سه روز در هفته به باشگاه می رفت و روی پاهایش تمرین می کرد.” حتماً پیش آمده که به رقابتی بروید و فردی را ببینید با بازوهای حجیم، سینه ضخیم، پشت تفکیک شده، و شانه های خوب، سپس وقتی پاهایش نگاه کردی: با تعجب گفته اید پس پاهایش کو!؟’ ولی من همیشه بر این باورم که هر چیزی را می خواهید باید برایش تلاش کنید. همیشه پاهای حجیم و کاملی می خواستم و بنابراین برای آن ها وقت گذاشته ام.”
برنامه تمرین پای شاون رودن :
روز اول: چهار سر ران
حرکت ست تکرار
جلو پا ماشین تکی ۴ ۲۵
جلو پا ماشین ۳ ۲۵ – ۱۰۰
پرس پا ۶ – ۷ ۱۲ – ۲۵
اسکوات یا هک اسکوات ۴ – ۵ ۱۵ – ۲۰
لانگ راه رفتنی ۲ طول یک زمین فوتبال
روز دوم: همسترینگ
حرکت ست تکرار
پشت پا ماشین نشسته با دستگاه همر ۵ ۲۵ – ۵۰
پشت پا ماشین ایستاده تکی ۶ ۲۵ – ۵۰
ددلیفت پا صاف ۴ ۱۵ – ۲۵
پشت پا ماشین خوابیده ۴ ۲۵ – ۵۰
پشت پا روسی¯ ۳ ۱۲
(¯)برای این حرکت، رودن از دو یار تمرینی کمک می گیرد، یکی برای اینکه مچ پا و ساق پای او را بگیرید و دیگری در جلوی او می ایستد. در حالت زانو زده، دستهایش را بصورت ضربدری روی سینه خود قرار می دهد در حالی که تنهایش از سر تا زانو در راستای مستقیمی قرار دارد، از زانوف تا حدی که بتواند به سمت جلو پایین می رود یار تمرین جلویی مراقب اوست و در صورت لزوم مانع پایین تر رفتن او می شود، سپس با انقباض عضلات همسترینگ خود به سمت نقطه شروع و عمود شدن بدن با راستای زمین بار می گردد.
