فضل احمد رحیمی: جنگ و فقر در افغانستان هم نمی تواند مانع از عشقم به بدنسازی شود.
همیشه بهانه ای برای انجام ندادن یا گلایه کردن وجود دارد تا زمانی که متوجه می شویم کسانی هستند که در اوضاع به مراتب دشوارتر از ما زندگی می کنند، اما هیچ گاه دست از تلاش بر نمی دارند و برای اهدافشان می جنگند. فیلم های انگیزشی همیشه نباید با الهام از بازیگران هالیوودی یا مدل های مطرح ساخته شوند. در همین کشور همجوار و برادر خودمان یعنی افغانستان، بدنسازان و ورزشکاران زیادی زندگی می کنند که در شرایط بسیار دشوار همچنان در تلاش برای رسیدن به قله های بلند تر و پیشرفت هستند. آن ها با مشکلات عدیده ای مثل درگیری های داخلی، اوضاع بسیار بد اقتصادی، همچنان به دنبال عشق و علاقه خود هستند و تا پای مرگ برای آن تلاش می کنند.
هفته گذشته خبرنگار البرز گفت وگویی را با فضل، یکی از بدنسازان مطرح کشور افغانستان انجام داد. فضل که با نام ابوالفضل یا اسم شناسنامه ای فضل احمد رحیمی شناخته می شود، در ادامه از شرایط فعلی اش و موانعی که با آن دست و پنجه نرم می کند صحبت می کند. خواندن این مصاحبه را به تمامی اهالی ورزش توصیه می کنیم: خانواده ام سال ها پیش به خاطر در گیری های کشور با شوروی سابق به ایران آمدند و در نتیجه من هم در سال ۱۳۶۳ در ایران متولد شدم. علاقه زیادم به بدنسازی باعث شد تا از ۷ سالگی به ورزش های رزمی و رشته کونگ ـ فو رو بیاورم و حتی تا سن ۱۷ سالگی نیز در چندین و چند مسابقه داخلی صاحب افتخارات و مقام شدم. اما از آنجایی که علاقه بسیاری به بدن های حجیم و عضلانی مثل آرنولد یا کوین لورون داشتم، به سمت بدنسازی آمدم و حتی در چند مسابقه داخلی هم در ایران شرکت کرده ام. اما زمانی که ازدواج کردم، مجبور شدم به هرات باز گردم و در افغانستان به زندگی ام ادامه دادم. حالا ۸ سال است که در افغانستان زندگی می کنم و در این ۸ سال؛ ۸ قهرمانی در ۸ مسابقه داخلی دارم. البته یک بار هم در مسابقات جنوب آسیا شرکت کرده ام و در این رقابت قهرمان شده ام.
این قهرمان در ادامه درباره شرایط دشوار آماده سازی اش برای مسابقات گفت: اوضاع اقتصادی در افغانستان بسیار نا مساعد است و در آمدها کفاف زندگی معمولی را نمی دهد.تصور کنید من اجاره نشین هستم و با دستمزد ماهیانه ۵۰۰ تا ۶۰۰ هزار تومان (به واحد ایران) علاوه بر تامین خرج و مخارج زندگی و خانواده ام، باید در ورزش پر هزینه ای نظیر بدنسازی نیز همیشه آماده باشم. شاید باور نکنید که برای هر مسابقه کمتر از ۴ میلیون تومان خرج می کنم و خودتان بهتر می دانید ساختن یک بدن در دسته سنگین وزن با این مبلغ بسیار دشوار است. البته بعد از هر مسابقه هم مقروض می شوم و باید تا مسابقه بعدی این قرض ها را پرداخت کنم. اینجا مکمل ها و دارو ها اکثرا تقلبی هستند و از چین و دوبی وارد می شوند و به هیچ عنوان نمی توان روی آن ها حساب باز کرد. حتی وزارت بهداشتی وجود ندارد که جلوی آن ها را بگیرد. ورود مکمل هم از ایران به افغانستان بسیار دشوار و پیچیده است.
او درباره شرایط ورزش و بدنسازی در افغانستان گفت: بدنسازی حال حاضر در افغانستان مثل ۲۰ سال پیش در ایران است. مردم هنوز به یک کراتین هم شک دارند و متعقدند این مکمل ها کشنده و بیماری زا هستند. من هم با تحقیقات زیاد و زندگی در ایران به این باور رسیده ام که اگر از مکمل سالم و به شکل صحیح استفاده کنیم، نه تنها هیچ ضرورتی ندارد بلکه باعث پیشرفت هم خواهد شد. البته مربیان در افغانستان شرایط بدی دارند. مثلا بحث اسپانسر به طور کلی در اینجا وجود ندارد و حتی هزینه ای هم بابت نوشتن برنامه دریافت نمی کنیم. غذایی که به اینجا وارد می شود از ایران به طور یخ زده وارد می شود و تمام خاصیت آن از بین می رود. همچنین هیچ پزشک متخصص یا آزمایشگاهی برای ورزشکاران و بدنسازان حرفه ای وجود ندارد.
وی در پایان گفت: تمام سعی من این است که در یک مسابقه بزرگ و حرفه ای شرکت کنم و آرزوی من این است که روزی قهرمان آسیا شوم و کارت حرفه ای دریافت کنم. با تمام این سختی ها هیچ گاه دست از تلاش بر نداشتم و ناامید نشدم. می دانم باید از استعدادی که خداوند به من داده است استفاده کنم و برای آن بجنگم و یقین دارم روزی به تمام آن ها خواهم رسید.
