هپاتیت و استرویید
در این هفته نامه مقالات متعددی درباره عوارض مرگبار مصرف خودسرانه استروییدهای آنابولیک (حجم ساز) به چاپ رسیده است در هر کدام از این مقالات نویسنده سعی نموده آن دسته از عزیزانی را که شوق و اشتیاق به مصرف خودسرانه از این داروها را دارند، آن ها را از مصرف این داروها منصرف نماید تا خدای ناکرده باعث پشیمانی این عزیزان و مصیبت برای خانواده هایشان نشود. در این مقاله صحبت ما با ورزشکارانی است که ویروس هپاتیت وارد خون آن ها شده است. این عزیزان در هیچ شرایط نباید خودسرانه از هر دسته داروها خصوصاً استروییدهای آنابولیک استفاده نمایند. در زیر مختصراً درباره این بیماری و مصرف استروییدها در این بیماری شرح می دهیم.
بیماری هپاتیت چه نوع بیماری است و راه های انتقال آن چیست؟
ویروس هپاتیت ویروسی است که از راه های مختلف (به طور ارثی از والدین به فرزندان، آمیزش جنسی، یا از راه دهان، استفاده از تیغ و سرنگ مشترک و از راه خون) وارد بدن انسان می شود. در ابتدا که این ویروس وارد بدن می شود علائم چندانی از خود نشان نمی دهد و فقط باعث آزار رساندن به کبد می شود. بر اثر این آزار، آنزیم های کبد (بیلی روبین، sGPT ، sGOT ، …) بالا می رود بعد از مدتی در برخی از این بیماران با تظاهرات بالینی شناخته شده بیماری های کبدی مثل زردی، تهوع و استفراغ دائمی، درد دائمی در قسمت بالای دست راست، قفسه سینه، خود را نشان می دهد. (البته هر شخص که این علایم را داشت دلیل بر این نیست که حتماً ویروس هپاتیت وارد بدن او شده) و برخی دیگر بدون علائم بالینی و بر اساس چکاب های پزشکی مثل آزمایش های خون، سی تی اسکن از کبد و نمونه برداری از کبد یافت می شود. در گذشته پزشکان در درمان این بیماری ناکام بودند و پس از گذشت چند سال این بیماری تبدیل به سیروز کبدی شده و باعث مرگ بیمار می شد. در حال حاضر علم پزشکی در حدی پیشرفت نموده که اگر بیمار در مراحل اولیه این بیماری زیرنظر پزشک متخصص کبد و گوارش درمان خود را شروع کند تا ۸۰% احتمال دارد که این ویروس در بدن کاملاً از بین برود و اگر ۲۰% هم احتمال دهیم که این ویروس از بین نرود قطعاً برای سال های طولانی قابل پیشگیری است و بیمار می تواند به عمر طبیعی خود ادامه دهد ولی اگر کسی این بیماری را به حال خود رها کند و به درمان آن اهمیت چندانی ندهد این ویروس مثل خوره به کبد می چسبد و آنقدر کبد را مورد آزار قرار می دهد تا این بیماری تبدیل به سیروز کبد شود. در این حالت «کبد» کوچک، تنبل و چروکیده می شود و طحال به حدی بزرگ می شود که با دست قابل لمس می شود.
همچنین مقداری مایع شیری رنگ یا مایع خون آلود به نام آسیت به مقدار حداقل یک لیتر در محوطه شکمی جمع می شود که هر روز این مقدار مایع افزایش پیدا می کند و پزشکان هرچند وقت یک بار به وسیله وسایل ساده پزشکی آن را از ناحیه شکم خارج می کنند. سیروز کبد در اکثر موارد غیرقابل برگشت بوده و پیوند کبد تنها درمان شناخته شده می باشد که اکثراً موفقیت آمیز نبوده است. پس با توجه به مطالب فوق به عزیزانی که این ویروس وارد خونشان شده توصیه می کنیم هرچه سریعتر برای درمان به پزشک متخصص مراجعه نمایند و اجازه ندهند بیماری شان به سیروز کبد تبدیل شود و همچنین به هیچ عنوان خودسرانه از داروها خصوصاً استروییدهای آنابولیک استفاده نشود؛ چون داروها یا مواد متابولیکی حاصل از آن از طرفی دیگر به سلول های کبد آسیب وارد می کنند. و با این ویروس دست در دست یکدیگر می دهند تا هرچه سریع تر کبد را متلاشی نمایند و در پیشرفت این بیماری سهیم می شوند. لازم به ذکر می باشد این بیماری واکسن دارد و اگر قبل از آن که در چکاب های پزشکی نشان دهد که این ویروس وارد بدن شده «واکسن هپاتیت» تزریق شود. این واکسن باعث می شود آنتی بادی این ویروس در بدن فعال شده و در این زمان اگر این ویروس وارد خون شود مغلوب آنتی بادی فعال در بدن می شود.
تغذیه این بیماران بایستی به صورت زیر باشد:
مصرف نمک، گوشت قرمز و چربی و ترشی قطع شود. مصرف میوه و سبزیجات و انواع گوشت های سفید (کبابی و یا آب پز) توصیه می شود.