تاریخچه فیزیک کلاسیک چیست؟

از آرنولد تا زین، بزرگترین بدنسازان دنیا نهایت فیزیک خود را بر اساس تناسب، تعادل و تقارن نشان دادند.

وقتی حرف از بدنسازی حرفه ای می شود پشت فیزیک کلاسیک تاریخ قوی و غنی با ترکیبی از مردان خوش هیکل می باشد که حرف اول را در اندامی زیبا و دل انگیز می زنند. این الهه های بدنسازی به هموارسازی جاده برای کسانی که امروزه در تقسیم بندی کلاسیک با چهارچوب عضلات متناسب، متقارن، خطوط دلچسب و کمر باریک رقابت می کنند کمک کرده اند.

اکثرا استیو ریوز را به عنوان اولین فرد در فیزیک کلاسیک در نظر می گیرند. در اواخر دهه ۴۰ میلادی بدنساز ۱۸۲ سانتی متری با نگاهی آرمان طلب، شانه های پهن و کمر باریک خود را به معرض نمایش گذاشت. فیزیک تراش خورده ی او به عنوان طرحی برای بدنسازی ایده آل دیده شد و سریعا او به عنوان ستاره سینمایی در نقش به یاد ماندنی هرکول ظاهر شد. حتی امروزه ریوز به عنوان مرد پوسترهای فیزیک کلاسیک باقی مانده و هنوز هم الهام بخش بسیاری از جوانانی که به باشگاه می روند می باشد.

با مهار کردن فیزیک کلاسیک در دهه ۵۰ میلادی، رگ پارک و بیل پیر فیزیکی که ریوز مطرح کرده بود را جولان دادند. در دهه ۶۰ این سرجیو اولیوا بود که با کمر باریک و بدن متقارنش بر همه سلطه یافت حتی زمانی که اوج حجم بدنی خود را در سه المپیای ۱۹۶۷ تا ۱۹۶۹ نشان داد و هر سه سال برنده مستر المپیا شد. زمانی که دهه ۷۰ شد کسی جز آرنولد شوارتزینگر در وسط استیج با آن بدن تراشیده و مجسمه مانندش نمایش نمی داد. حتی همشهری اتریشی اش، فرانک زین نیز در دهه ۷۰ با آن فیزیک کلاسیک بی عیب و نقصش بر روی صحنه شکست خورد و نتوانست همانند آرنولد در آن زمان بهتر از سایر بدنسازان شود. در اواخر سال های ۷۰ فرانک بیشتر تمرکز خود را روی زیباشناختی اندام گذاشت و از سال های ۱۹۷۷ تا ۷۹ در المپیک نفر اول شد. در دهه ۸۰ این سمیر بانوت و لی هنی بودند که مشعل فیزیک کلاسیک را بدست گرفتند و جوایز و نشان ها را با قد و قامت های متقارن و بی عیب و نقصشان بالا بردند.

با شروع دهه ۹۰، تغییر ناگهانی در درک فیزیک بدنسازان بوجود آمد و آن دوریان یتس بود که خیلی ها باور دارند او منشا این تغییر بود. با عنوان شش بار مستر المپیا تقارن را برای سایز فدا کرد و رقابت ها را با شب زنده داری هایش در هم کوبید. از این جا به بعد درخواست ها برای حالت و حجم بدن ظاهر شد و گوی سبقت را از تقارن در فیزیک کلاسیک گرفت. ناگهان شکم ۸ تکه جایگاه خود را در نمایش ها از دست داد و باسن های کات شده با اندام های غول پیکر پا به عرصه گذاشتند. در حالی که داوران ممکن است این پیش نیازهای جدید برای بدن برنده را بپسندند اما بسیاری از آنها تاسف و افسوس روزهایی را می خورند که فیزیک کلاسیک بر روی استیج حاکم بود.

آرنولد شواترزینگر که در این زمینه و در مورد ساخت بدنی جذاب کمی بیشتر می داند می گوید: “ما باید در داوری تغییراتی ایجاد کنیم باید به افراد با عضلات بیش ازحد بزرگ و غیر جذاب جایزه ندهیم. به روزهای گذشته نگاه کنید زمانی که استیو ریوز برنده بود. زمانیکه استیو ریوز برنده شد و او را در ساحل می دیدند (در عکس ها) همه می گفتند ما می خواهیم بدنی مثل این مرد داشته باشیم اما امروزه کسی نمی گوید می خواهم بدنی مثل قهرمانان این دوره داشته باشم. چیزی که سعی دارم به داورها بگویم این است باید به همه چیز نگاه کنید و توجه داشته باشید برای نمونه بعضی از آقایان شکمی برامده دارند ولی زمان قدیم بدن ها v شکل بود. الان بدن ها شکل بطری شده اند که اصلا درست نیست. بنابراین ما باید افراد درست را تشویق کنیم و پاداش دهیم در این صورت است که همه ی جوانان دوباره شروع به تمرین برای داشتن بدنی زیبا می کنند.”

وقتی آرنولد حرف بزند مردم قطعا گوش می دهند به همین دلیل است که ما شاهد تجدید حیات فیزیک کلاسیک هستیم. در حقیقت واژه فیزیک کلاسیک توصیفی از بدنسازهای قدیمی از دنیا رفته نخواهد بود اکنون یک تقسیم بندی جدید در کمیته فیزیک ملی تشکیل شده است. دسته ی جدید درست مابین پرورش اندام و فیزیک مردان است. جیم مانیون رییس لیگ حرفه ای NPC/IFBB می گوید : “فیزیک کلاسیک برای افرادی است که می خواهند عضلات و سایزشان بزرگتر از فیزیک مردان باشد اما نه به اندازه بزرگی پرورش اندام کاران غول پیکر. این ورزش به طور دائم در حال تکامل است زیرا ورزشکاران راه های جدیدی پیدا می کنند که فیزیک خود را نشان دهند و NPC با افتخار سکویی در اختیار آنها قرار می دهد تا به اهداف رقابتی خود برسند. فیزیک کلاسیک بر روی تناسب، تقارن، خطوط کات شده و کمر باریک تاکید دارد. به طور خلاصه تمرکز اصلی آن روی کیفیت زیباشناختی همراه با بدنی عضلانی و شایسته می باشد.”

منبع: www.muscleandfitness.com

ترجمه: بادی فول