کاهش درد
معمولاً هر کسی به اندازه درک و دانش خود از هر گفته و یافته ای برداشت و بهره برداری میکند. این اصل در مورد تمرینات هم میتواند صدق کند. اینکه چطور به یک روش تمرین نگاه کنید خیلی مهم و اثرگذار است. پورتر کوترل از اصل تمرین غریزی و برداشت شخصیاش حرف میزند.
مشغول تمرین در هر سبکی اعم از دوره حجم، دوره مسابقه تمرین شوک دهنده یا … که باشم در هر حال تمرینات خود را به روش غریزی دنبال میکنم. واژه غریزی برای من مفهومی خاص و ویژه دارد. اکثر مردم فکر میکنند تمرین غریزی یعنی اجراء هر آنچه که دلتان میخواهد برای من تمرین غریزی یعنی عملی کردن آنچه که فکرش هم برایم غیر ممکن بوده است.
غریزه ام به من میگوید که به محض ورود به باشگاه دقیقاً چه خواهم کرد. هر جلسه ابتدا با انجام چند ست گرم کردنی و سپس ۲ ست سنگین. انجام می دهم اینها برای ایجاد انگیزه در وجودم به کار گرفته می شوند تا از لحاظ روانی و فیزیکی مرا آماده سازد.
در یکی از همین چند روز اخیر وقتی وارد باشگاه شدم تا تمرین پا را اجراء کنم یا حرکت جلوپا مشغول گرم کردن شدم. در اولین ست میدانستم که دلم نمیخواهد آن را اجراء کنم در دومین ست اندکی حسم بهتر شد و در نهایت در پنجمین ست گرم کردنی از لحاظ روانی آمادگی لازم را بهدست آوردم تا تمرین پا را آغاز کنم.
این رسیدن از نقطه اول به نقطه دوم پدیدهای بسیار باورنکردنی است. اما همین دلیلی است برای اجراء ست های گرم کردنی لازم است که برای تمرین خود را از لحاظ روانی آماده کنید.
یکی از پیامدهای غیر عمدی تمرین به طور غریزی این است که همواره روی افزایش دادن سطح شدت تمرین تلاش میکنم نه روی وزنه تمرین، تنها وقتی که به این درجه از آمادگی روانی میرسم میتوانم با غریزه ام تماس پیدا کنم. هرگز با گذشت زمان در هر جلسه تمرین از شدت تمرینم کاسته نمیشود و چنانچه این اتفاق رخ دهد به واسطه تهی شدن میزان اکسیژن است. در اینگونه شرایط خیلی ساده برخورد میکنم یعنی مختصری استراحت را طولانی تر میکنم تا برای اجراء پرشدت ست بعدی آمادگی لازم را پیدا کنم. تمرین غریزی واقعی یعنی توسعه دادن توانائی بدن به واسطه نادیده انگاشتن درد و کمبود اکسیژن و در عین حال حس کردن آنچه در بدن رخ میدهد، شما باید قادر شوید ۲ مسئله را از هم تمایز دهید.
- اینکه عضله زیادی تمرین داده شده
- یا اینکه ترشح اسید لاکتیک حس عضله را به کرختی رسانده است.
تشخیص این موارد بسیار حیاتی است اولین وضعیت یعنی باید زودتر تمرین را تمام میکردید و وضعیت دوم یعنی زمان واقعی برای ترک تمیرن.
شما باید تفاوت دردها را تشخیص دهید و از آن در روش غریزی استفاده کنید. درد را حس کنید اما آن را به قلب نرسانید. اینجا تست خوبی معرفی میکنم که میتوانید آن را مورد استفاده قرار دهید: چنانچه به نقطه ای رسیدید که نتوانید درد را تحمل کنید، بدان معنا است که به اندازه کافی تمرکز نداشته اید.
اگر واقعاً سیستم تمرین غریزی را به کار ببرید، درد بسیار طاقت فرسا است اما شما در حال تحمل آن هستید زمان هایی پیش میآید که با خود میگویید به حد کافی درد را حس نمیکنم. در این اوقات باید فشار را بیشتر کنید. البته واقعیت این را دیکته میکند که شما باید به حد کافی به منطق خود نیز تکیه کنید و در نتیجه از بروز آسیب دیدگی جلوگیری کنید و همچنین باید متوجه باشید که زمان بیشتری برای ریکاوری بدن نیاز دارید. من همیشه معتقد بودم که بدنسازی پیش از آنکه فیزیکی باشد روانی است. شما باید خیلی عاقلانه از درد استفاده کنید و از آن برای عبور از محدودیت های قبلی خود استفاده ببرید.
