در بررسی فیزیک یک ورزشکار داور باید با استفاده از یک روش متداول بتواند به شناخت جامعی از فیزیک ورزشکار دست یابد. به هنگام ارزیابی فیگورهای اجباری داور ابتدا باید گروه های عضلانی اصلی را در نظر بگیرد. سپس به بررسی فیزیک کلی ورزشکار بپردازد و این مرحله را با ارزیابی قسمت های مختلف بدن شامل گروه های عضلانی بالا تنه، حجم عضلات، توازن عضلانی (بالانس فیزیک)، تراکم عضلانی و ظاهر آن شروع می نماید.
ارزیابی قسمت های بدن از بالا به پایین باید از ناحیه سر، آغاز سپس گردن، شانه ها، عضلات سینه، کلیه عضلات دست، قسمت فوقانی عضلات سینه، اتصال ناحیه شانه و سینه، عضلات شکم، مچ دست، ران و به ساق پا ختم گردد.
به همین روش برای قسمت های پشت بدن شامل عضلات تراپز، گرد پشتی، تحت خاری، عضلات صاف کننده ستون فقرات، گلات، گروه عضلات دو سر پشت ران، ساق پا و خود پا عمل میگردد. بررسی کلی و موشکافانه باید در هنگام انجام رقابت صورت پذیرد که این کار داوران را قادر می سازد تا شکل و حجم عضلات را به خوبی مقایسه نمایند و میزان رشد متعادل ورزشکار را بررسی نمایند. در بررسی فیگورهای اجباری باید از توجه افراطی به آنها خودداری گردد، زیرا این امر داوران را قادر می سازد تا میزان برتری یک ورزشکار از لحاظ حجم عضله و توازن عضلانی نسبت به سایر ورزشکاران را تعیین نماید.
